Ik zal een jaar of acht geweest zijn dat ik me er bewust van werd dat mijn moeder niet hetzelfde zag als ik. Er waren al eerder situaties geweest, maar deze bewuste dag werd het voor mij duidelijker. We waren boodschappen aan het doen en stonden in de rij voor de kassa. Buiten arriveerde een ambulance met sirenes. Het pand van deze supermarkt had flink veel glas en zo konden wij zien dat er zich een groep mensen rondom de ambulance verzamelde.

Terwijl mijn moeder de boodschappen op de lopende band van de kassa neerlegde kwam er een man schuin voor ons staan. Ik dacht eerst dat hij voor wilde dringen. Ik vroeg voorzichtig aan mijn moeder: ‘Mam, is deze man dood?’ Mijn moeder, druk in de weer met de boodschappen, reageerde geïrriteerd; ‘Hoe moet ik dat nu weten?’ terwijl ze even naar buiten keek in de richting van de ambulance. Ze vervolgde nog steeds geïrriteerd: ‘Moet je al die mensen nu zien, ze geven de ambulance medewerkers helemaal geen ruimte, iedereen wil er met zijn neus bovenop staan’. ‘Mam, is deze man dood? ’ vroeg ik nogmaals, haar antwoord niet begrijpend. Op deze vraag draaide mijn moeder zich nu vreselijk geïrriteerd naar mij toe, de man vlak naast mij negerend;  ‘Hoe moet ik dat nu weten ik kan toch niet dwars door die mensen heen kijken!’ Dit was het moment waarop ik mij bewust werd dat ze deze man niet zag. Vanaf dat moment ben ik mijn mond gaan houden en vertelde niet zo veel meer over hetgeen ik zag of voelde.

Ik ben opgegroeid in een warm en sociaal gezin en heb een fijne jeugd gehad. Eigenlijk een enorme bofkont. Als kind had ik een hele goeie hartsvriendin, we waren altijd samen. Ik moest haar helaas achterlaten op het moment dat wij naar een andere stad verhuisde. Mijn ouders noemde haar mijn fantasie vriendin, maar voor mij was ze werkelijk aanwezig.

Met name ’s nacht droomde ik over zaken, die de dag erna of een poos later  gebeurde. Het had zelden betrekking tot mijn eigen leven. Het waren voornamelijk treinongelukken, aanslagen, vliegtuigrampen, beelden die later in het nieuws verschenen en waarvoor mijn ouders me wilde beschermde. ‘Nee, lieverd dit mag je niet zien, nee wij vinden deze beelden niet goed voor je’. De beelden, de geur, het geluid. Het was vaak verschrikkelijk en dat maakte dat ik me eenzaam voelde.

Het was niet alleen ’s nachts. Mijn moeder noemde me  ‘Doortje Dartel’, of ‘Dromenlaartje’. Gevoelsmatig was ik op twee plekken tegelijkertijd. Ik kan me goed herinneren dat ik in de 1e klas zat, en dat alle geluiden, het gevoel van mijn klasgenoten, de beelden tot één grote brei, zoals een draaikolk om me heen leken te draaien. Vaak had ik geen idee met welke les we bezig waren. Ik zag dan de mond van de juf bewegen en zag haar vriendelijk naar me lachen, maar ik hoorde niets anders dan een brij van geluid.

Mijn opa was heel erg belangrijk ik mijn leven. In realiteit zagen we elkaar niet zoveel, maar ik wist wanneer hij zou bellen en wist hoe het met hem ging. Hier waren geen woorden voor nodig.

In de eerste klas van de middelbare school werd ik ziek. Bijna 3 maanden heb ik plat gelegen en bezocht samen met mijn ouders de ene naar de andere arts. ’s Nachts droomde ik over mijn opa en ik zag hem keer op keer overlijden. Op een moment dat allebei mijn ouders thuis waren had ik het lef om te vertellen wat ik steeds weer voor me zag,. “opa gaat dood, hij is duizelig en heeft pijn in zijn benen, hij kan niet meer overeind, net zoals ik”.

Mijn lieve moeder wist totaal niet wat zij daarmee aan moest. Vanaf dat moment ontstond er wrijving tussen mijn ouders. Mijn moeder wilde hulp zoeken in de psychiatrie, maar mijn vader gaf aan dat zijn oma ‘dat’, ook had en dat hij het wel herkende;  ‘Ze is met de helm op geboren’. ‘ Afijn er was een woordenwisseling en ik had het gevoel daar schuldig aan te zijn. Enkele weken daarna overleed mijn opa en was ik weer volledig gezond.

Sommige mensen zijn er wat vroeger bij dan anderen en ik was er daar één van. Op mijn 14e ontmoette ik mijn 1e vriendje wat uitmondde in een jaren lange relatie en uiteindelijk een huwelijk. Bij één van onze eerste afspraakjes op zijn kamer heb ik hem verteld wat ik zag en de dromen die ik had. Geschrokken heeft hij mij toen gevraagd of ik daar alsjeblieft nooit iets over wou zeggen. En …….. wat ik beloof, dat doe ik.

Mijn ontwikkeling:

De grote verandering in mijn leven is ontstaan na de geboorte van mijn tweede kind, mijn dochter. Ze was net als ik. In plaats van één ‘fantasie’, vriendje had zij er maar liefst elf. Dat waren dus een heleboel borden op tafel. Ik kon mijn mond niet langer houden, dat betekende het einde van mijn huwelijk maar ook een mooi en nieuw begin in het mediumschap.

Vanaf dat moment ben ik mijzelf bewust geworden van het ‘lot’. Er verschenen mensen in mijn leven die me bewust om raad kwamen vragen, mensen die vroegen om hulp. Eigenlijk gebeurde dit al mijn hele leven maar nu kon ik het voor mezelf ook benoemen. Ik wilde weten wat ik kon met mijn informatie over vermiste mensen. Samen met een goeie vriend zijn we in vermissingszaken gedoken en op pad gegaan om zo te onderzoeken wat ik ermee zou kunnen doen voor anderen. Inmiddels was ik een “occulte”winkel begonnen waardoor mijn kennis en kunde toenam.  Door me te verdiepen in de spullen die ik bekocht alsmede door de mensen die op mijn pad verschenen. Mijn deuren mochten open en de mensen die ik sprak, die waardeerde me om wie ik ben. Ik mocht eindelijk mezelf zijn.

Na deze enorme ommekeer ben ik begonnen met het volgen van een opleiding healingmedium. Heb mij verdiept in verschillende religies en natuurreligies. Het was net alsof eeuwen oude kennis weer naar bovenkwam. Van het één volgde het ander. Ik ontdekte de paranormale branche, zag de zin en de onzinnigheid. Het vele mooie werk maar ook kwakzalvers die dit beroep een mindere naam geven. Gedurende ons onderzoek in vermissingszaken werd ik mijn mijn neus op mijn eigen naïviteit geduwd. Het bleek niet veilig om dit alleen te doen. Daarvandaan is het gedachtegoed ontstaan om samen met andere mediums, als organisatie te werken aan vermissingszaken, zodat we anoniem konden blijven. Al snel bleek dat dit bijna onmogelijk was omdat er mensen zijn die zeggen iets te kunnen maar in werkelijkheid niet paranormaal werken. Vanuit de gedachte; samenwerken, samen sterk, samen ontwikkelen en   gezamenlijk onderzoek verrichten naar vermisten mensen zijn wij gestart met het ontwikkelen van een toetsing procedure. Tevens vanuit het gedachtegoed dat het goed is om binnen de paranormale branche gezamenlijk te werken aan kwaliteit, heb ik de  Enigma opgericht in samenwerking met Frank Heijkamp en Arno Kuipers en zijn wij in 2004 gestart met de voorbereidingen. Door het proces en door de tijd (veel onderzoek op paranormale beurzen) hebben wij een systeem ontwikkeld waarmee wij paragnosten en medium testen zodat de consument weet waar hij of zij veilig naar toe kan voor een consult . Stichting Enigma is in 2007 erkend als keurmerk, met de ondersteuning van het toenmalige bestuur en toetsing commissie.

In juli 2007 ben ik op aanbevelen benaderd om mee te reizen met een Nederlands rechercheteam voor onderzoek in de zaak Madeleine Mc Cann. Voor aanvang van de reis heb ik mijn informatie met het rechercheteam gedeeld. Buiten het nobele doel, voor mijzelf  een mogelijkheid om mijzelf te toetsen op realiteit. Het werden zes zeer intensieve dagen. Gelukkig bleken de voorziene locaties en namen te bestaan. Een recherse team onderzoekt op feiten en mijn gegevens werden meegenomen als vermoedens tot ze bewezen werden. Van deze reis heb ik heel veel geleerd. Het zowel psychic, als mediamiek werken blijkt nodig om tot één geheel te komen. Het brengt de route en de gebeurtenissen door de tijd heen. En zo ontstond mijn eerste samenwerking met een rechercheteam in een vermissingszaak. Het is in Amerika vrij normaal dat politie en justitie samenwerken met paragnosten, helaas is men in Nederland wat terughoudender. Over mijn ervaringen en het proces heb ik in 2007 en 2008 het boek ‘Hogere Machten’ geschreven. Voor mezelf een overwinning om meer naar buiten te treden.

Het volgen van diverse les weken aan het Arthur Findlay College in Engeland hebben me enorm veel gebracht. Niet alleen de technische kant van het vak, maar ook over de menselijkheid, een stukje psychologie en het spiritisme. Het mediumvak is net als ieder ander vak, we moeten er hard voor werken, trainen, trainen en nog eens trainen. Het is inspirerend om in Engeland andere mediums te mogen ontmoeten en les te krijgen van de wereldtop. In 2008 ben ik mijn eigen praktijk gestart.

Na het ontwikkelen van scholing en toets procedures binnen de paranormale branche vervolgde ik mijn weg met het schrijven van opleidingen. En zo ontstond in 2009 het MediumCollege, daar waar alle kwartjes samen vallen en ik mijn verleden als docent (dans) kan samenvoegen met het Paranormale vakgebied.  “Het stokje overdragen”, dat doe ik met hart en ziel.

Het schrijven van het boek; “Ben ik echt een medium”, in opdracht van uitgeverij Ank Hermes (2012)  heb ik als een cadeau gezien, een manier om mensen met de mediamieke/paranormale aanleg te ondersteunen.

In 2019 heb ik als onderdeel van het MediumCollege ook The Coven gestart. Binnen de lessen van het MediumCollege ervaarde ik dat er vele studenten zijn die een honger hebben naar de Leer der Mysteriën. Het MediumCollege bied nu opleidingen voor studenten die professioneel willen gaan werken. The Coven bied modulen lessen in alle paranormale disciplines, waarbij studenten kunnen kiezen uit die disciplines waar hun interesse liggen.

En nog altijd met heel veel plezier en liefde voor de mensen geef ik privé consulten.